Μίλα μου,βρε Μαρία…σώπασες χρόνια τώρα.

Τα βράδια συνήθιζω να μιλώ στην Μαρία..

Ήσυχη κάθεται πάνω στα γραπτά της και παίζει με το κομπολόι της…

Όταν γύρισα από την Πόλη ήταν ο μόνος τρόπος να την νοσταλγώ χωρίς δάκρυα.

Χωρίς «γιατί»..χωρίς «πως».

Κάποιες νύχτες την ρωτώ για τα υλικά στα φαγητά της..και πως κατάφερε με το τίποτα να μαγειρέψει την ζωή της,νόστιμη.

Κάποιες άλλες τι θα έκανε αν ζούσε εδώ..έτσι…με όλα αυτά που μας κάνουν και πονάμε τόσο…κάθε μέρα.

Μα για πόσο ακόμα Μαρία;;;

Ποτέ δεν μου απαντά…

Μόνο από τον τρόπο που χτυπά το κομπολόι καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει…

Τίποτα δεν απέμεινε από τις εποχές της.

Μόνο μικρές πυκνογραμμένες λέξεις στα βιβλία της.

Όλες της οι θεωρίες με τα χρόνια διαλύθηκαν .

Κουβέντα δεν λέει η Μαρία…κοιτάζει μόνο τον άνθρωπο που τον ύμνησε ήσυχα και με σοφία που θα ζήλευαν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι.

Δίπλα στις λέξεις της μαζεύονται οι παλιοί της γνώριμοι από την Αλεξάνδρεια.

Ξέρουν που ζει πια.Σε ποια κομοδίνα ψήνει καφέ και σε ποια μπαλκόνια ρεμβάζει.

Την αγαπώ τόσο που δεν την έχω αφήσει ποτέ μόνη.

Δίπλα στη «Λωξάντρα» φτάνει ο Καβάφης…αργοπορημένος στις αναγνώσεις μου .

Φτάνει και ο Τσίρκας,ήσυχα θυμωμένος , απορημένος και «Ακυβέρνητος».

Η Αλεξάνδρεια της σύγχυσης ,η Πόλη σακατεμένη από τις βόμβες,ο Πειραιάς τραυματισμένος από την ανεργία,η Αθήνα με τα «πτώματα»του κέρδους..

Μα πάντα έτσι ήταν Μαρία…

Πάντα και σε όλες τις εποχές…ο άνθρωπος μετρούσε απώλειες.

Αλλά τότε…περίμενε.

Περιμενε…γιατί η καρδιά του δεν είχε εγκαταλείψει .

Τι μετράμε τώρα;;;

«Στα πόσα ήταν που έφευγαν τα παιδιά μας μετανάστες» η «στα πόσα ναυάγια ο πόλεμος θα λάβει τέλος».

Εμπόλεμη ζώνη το κομοδίνο κάθε βράδυ..

Χωρίς ήχους…

Μόνο το κομπολόι της ακούγεται να μετρά τις ερωτήσεις μου…

Να μετράει θανάτους..πάλι από βλακεία.

Να μετράει «προδότες» του κόκκινου.

Να μετράει τις ώρες….

Το μυαλό μας που χάθηκε και δεν βρίσκει το δρόμο…

Μίλα μου,βρε Μαρία…σώπασες χρόνια τώρα.

«Σους,τζιέρι μου…κάνε υπομονή».

«Σαν τα τρελά πουλιά τον κατάντησαν τον κόσμο..που κακό χρόνο να’χουνε».

«Εσύ όμως να θυμάσαι πάντα αυτό: "'Ανθρωπος να είσαι. Ρωμιός, Τούρκος , τι θα πει. 'Ανθρωπος να είσαι."

Και θα ξημερώνει πάντα μια μέρα για να αρχίσεις να μετράς…ζωές.

Μαρία Βούλγαρη,Το κομπολόι της Μαρίας.