Πως ξεκινά κάτι..

Όσο περιμένουμε..απλά μαθαίνουμε να παρατηρούμε καλύτερα τα μαλλιά μας,τα μάτια μας,τα χέρια μας...ανάμεσα στις εποχές που μας προσπερνούν και μας βγάζουν την γλώσσα.
Θέλει εξάσκηση η πειθαρχία της παρατήρησης.
Θέλει κουράγιο να εξηγείς τι άλλαξε και τι έφυγε.
Να μαθαίνεις στα νέα δεδομένα σου...
Να συνηθίσεις πως τα ηλιοτρόπια μια μέρα κλείνουν την αυλαία και κάτι νέο έρχεται να σε χτυπήσει στην πλάτη.
Να περιμένεις ο,τι και όποιον δεν θα έρθει ποτέ,γιατί ποτέ δεν ήταν να έρθει.
Να περιμένεις και να βλέπεις με δύο καινούργια κόκκινα μάτια ό,τι έρχεται.
Ο,τι περιμένει να το κοιτάξεις
Ό,τι προσπέρασε με αυθάδεια κάποιες στιγμές.
Έτσι ανακάλυψα τον τρόπο να γράφεις πάνω στο ξερό γκαζόν.
Κυρίως τα καλοκαίρια...
Τότε που το γκαζόν κιτρινίζει και κοιμάται...ξεχνώντας τις βροχές του χειμώνα μας.
Όσοι δεν αντέχουν την αναμονή και τις εποχές του γκαζόν,μετακινούνται σε άλλες περιοχές.
Με ακριβοπληρωμένη θέα στο κάποτε.
Στο ανύπαρκτο της όρασης.
Εμείς..θα διαλέγουμε πάντα την πλατεία της γειτονιάς.
Εκεί θα περιμένουμε τον ορίζοντα.
Με σπασμένες μύτες στα μολύβια,με χαρτιά και μπλοκάκια..κυρίως με μελάνι να ποτίζει το ξερό μας το γκαζόν.
Όσο περιμένουμε...πάντα κάτι θα φαίνεται.
Σαν δώρο στην προσπάθεια μας..να βραχούμε και να βρέξουμε!
Σαν διαπίστωση της πειθαρχίας μας απέναντι στην αγάπη!
Μείνε...κάτι βλέπω!


Μαρία Βούλγαρη,Μελάνι σε ξερό γκαζόν(απόσπασμα)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ..."ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"