Οι πόλεις υπάρχουν επειδή τις νοσταλγούμε....

Μάζεψα βιαστικά λίγα χαρτιά μέσα στη βαλίτσα.

Είναι μέρες τώρα που παρατηρώ την διαρροή της νοσταλγίας παντού.
Ο χρόνος πάντα ..ακατάλληλος για εμάς!
Κατάλληλος μόνο.. για κάποιες πόλεις.
Κάναμε ό,τι μπορούσαμε και ό,τι αποφασίσαμε.
Δεν επιστρέψαμε πανηγυρικά ποτέ...
Οι πόλεις όμως εξακολουθούν να υπάρχουν επειδή τις νοσταλγούμε.
Οι πόλεις ζουν επειδή τις ψάχνουμε στα σουβενίρ της βόλτας μας.
Αφήνουμε πάντα μια σκιά μας να ζει εκεί.
Για να μας λείπει και να αλλάζει μήκος.
Κάποιες στέκονται όπως τις αφήσαμε.
Κάποιες άλλες ενσωματώνονται με άλλες σκιές και μας ξεχνούν.
Οριστικά!
Τι συμβαίνει όμως όταν αφήνεις μια σκιά σου στον Τάγο που τον είπες απρόσεκτα...Ατλαντικό;;;
Πέρασαν τόσα κύματα από πάνω της ,μα εκείνη επιμένει να μακραίνει και να φτάνει στην Αθήνα.
Δεν υπάρχει περίσσευμα σκιών πια.
Αν επιστρέψω.. δεν έχω να αφήσω τίποτα.
Δεν έχω να πάρω τίποτα.
Μόνο λίγα χαρτιά...
Έτοιμα να επιστρέψουν στον τόπο που κάποτε ξεκίνησαν.
Στο νερό.
Στο οριστικό της ζωής!


Μαρία Βούλγαρη,Νοέμβρης στη Baixa

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ(2016)

 

 

Φώτο:Rui Palha
LISBON