Πως γράφονται οι Άνθρωποι...

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Παγιδευτήκαμε σε μια παιδική χαρά.

Αθώοι και τυφλοί.

Τη χτίσαμε όπως όπως.

Με τη βιασύνη του ενθουσιασμού,

τον πυρετό της καύλας.

Τη βαφτίσαμε,

Έρωτα.

Φτιασιδωμένοι άνθρωποι

-οι περισσότεροι-

όλα νομίσαμε θα λάμπουν

και θα γυρνάμε ανέμελα

από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Πήρε σάρκα και οστά,

τα δικά μας.

Πρόθυμα τα δώσαμε.

Τότε ορθώθηκε διεκδικητής.

Επαναστάτησε φανερά αδικημένος (είπε).

Την αποκατάσταση γύρεψε,

της μόνης γι’ αυτόν αλήθειας,

πως,δεν είναι παιδική χαρά ο Έρωτας.

Είναι θεός ζηλιάρης,

μόνο κατακτά

κι όλο ζητάει

να δώσουμε

ν’ αφεθούμε

να νιώσουμε

να ματώσουμε

να πληγώσουμε

και να πληγωθούμε

να φεύγουμε

και να επιστρέφουμε

δυνάστες και ικέτες

ρόλους να αλλάζουμε,

συμμετέχοντας στη πρέπουσα λατρεία

των κορμιών.

Στη δική του αρένα πια,

εκούσιοι αιώνιοι δεσμώτες

του επόμενου μας οργασμού,

διψασμένοι,]

το βλέμμα λαχταράμε να ανταμώσουμε

αυτό που γράφτηκε σε μια στιγμή μαγική

κάποια νύχτα στο δικό μας βλέμμα,

αυτό που μας ξεχώρισε από το πλήθος των ανθρώπων

κι είναι αυτό που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας.

Γι’ αυτό θα γράφουμε στίχους,

θα τραγουδάμε

θα το πικραίνουμε

θα μας πικραίνει

θα το πληγώνουμε

και θα μας πληγώνει.

Δεν θα ήταν αλλιώς μπορετό

να υπάρχει Έρωτας,

χωρίς γέλιο και δάκρυ,

χωρίς προδοσία και λύσσα,

θα ήταν άνευρος, ανούσιος,

θα ήταν παιδική χαρά

και δεν του πρέπει.

Δεν έχει συγνώμες ο Έρωτας,

μόνο τη λαχτάρα

να ξαναδούμε το βλέμμα εκείνο

χωρίς διότι και γιατί.

Μανόλης Κωνσταντάκης

_________________________________________________________________

Ενίοτε τα αυτονόητα τρελαίνονται, αγανακτούν κι επαναστατούν.
Τότε γυρεύουν τις λέξεις που τους ανήκουν δικαιωματικά,
κι άν δεν τις βρουν,
γίνονται λυγμοί,
κραυγές,
βρισιές ή κατάρες,
γίνονται ποιήματα ή τραγούδια,
μα ΠΟΤΕ σιωπή ξανά.
Βλέπετε τα αυτονόητα μόνο ανόητα δεν είναι. 

Μανόλης Κωνσταντάκης

**********************************************************

Δεν θέλω να γράψω λέξεις για τα ποιήματα του Μανόλη.

Δεν επαρκεί το καθημερινό μου λεξικό.

Και μιας και δεν γράφω με λεξικά Νεοελληνικής τα ποιήματα θα τα...αναπνεύσω.

Θα τα πάρω αγκαλιά να πάμε μια μεγάλη βόλτα.

Θα τα καπνίσω...

Και θα τους πω...καλώς ήρθατε στα μάτια μας!!!

Με τον Μανόλη "συναντηθήκαμε"ένα βράδυ που τα ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ έπαιζαν στο ραδιόφωνο...

Πάντα αθώα...

Πάντα Κρίνα...

Μανόλη...σε ευχαριστώ!

(δεν)μείναμε μόνοι σε αυτή την πόλη...

Μαρία Βούλγαρη

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ