Μικρές άκαμπτες σημειώσεις...

Ακούγοντας για χιλιοστή φορά τα πλήκτρα του Evans,ανακάλυψα πως ζούμε μέσα από κάτι λεπτομέρειες ασήμαντες..

Προσδοκούμε "Ανάσταση"στιγμών και κατευθυνόμαστε στον φθηνό μας Γολγοθά.

Λιπόσαρκα χαμογελάμε και περιμένουμε κρότους...

Ζούμε περιτριγυρισμένοι από ασήμαντες λεπτομέρειες...

Από χέρια διπλωμένα αμήχανα,από δαχτυλίδια που κάνουν θόρυβο ,από μαντήλια επιμελώς ανεξέλεγκτα...

Ανυπομονούμε να ακουμπήσουμε μια εμπειρία μας σε ένα τασάκι ενώ αυτό που θέλουμε είναι να πέσουμε αθόρυβα σε μια αγκαλιά σιωπής.

Πορευόμαστε προς όλες τις ασήμαντες λεπτομέρειες...

Για να μη πέσουμε πάνω στη ζωή μιας ακόμα νύχτας μας.

Τελικά....ακόμα μια φορά δεν παίρνουμε είδηση ο ένας τον άλλο.

Τα καταφέρνουμε και ξεγλιστράμε.

Με ικανότητα μάγου. 

Αυτό που δεν φανταστήκαμε είναι.. το γέλιο.

Ο από "μηχανής θεός"σαν καημός που μας ξεφορτώνει... 

Είναι κύρια ανάγκη μας να γελάμε...μετανιώνοντας για όλα αυτά που ξεγελάμε.

Οι άνθρωποι προσέρχονται κοντά ο ένας στον άλλο όταν γελάνε.

Όταν απλώνουν την γοητευτική  ασημαντότητα τους πάνω στο τραπέζι.

Όταν έχουν να δώσουν αφορμή για μια περιέργεια..

Όταν το πρόσωπο τους αρχίζει να γεμίζει μικρές γραμμές και μεγάλες στιγμές.

Όταν τα μάτια τους τρέχουν δάκρυα χωρίς αλάτι...που βλάπτει την κυριολεξία μας.

Καρδιά μου...

Να μου γελάς...

Λιγάκι...

Λιγάκι πιο πολύ..

Μαρία Βούλγαρη,Λιγάκι..πιο κοντά σου.

Χρόνια καλά με υγεία και γέλιο!

Μπορούμε!

Αρκεί να είναι από καρδιάς!

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ