Εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος....

Ας είναι Μαρία,
και στην αηδία υπάρχουν χοροί, μην ψάχνουμε άλλο για την κατάλληλη στιγμή.
Ειδικά όταν οι πόνοι μπορεί να γίνονται ακόμη κι οράματα, τότε πρέπει.
Οι χοροί είναι το: ‘’κουράστηκα να περπατάω συνέχεια σε κάτι σαν ευθεία’’
Κι αγκαλιά Μαρία, ούτε θα σου κάνω, ούτε να σκεφτείς αν πρέπει να μου κάνεις.
Οι πιο αληθινές που θυμάμαι είναι σε σταθμούς τρένων, όχι στον έρωτα πάνω.
Μετά δεν κοιτάζει κανείς, δηλαδή δεν κοιτάζονται ταυτόχρονα, σκύβουν.
Αλλά δεν είναι ‘’αυτή’’ η αγκαλιά που σου έλεγα όταν δεν είχα φοβερό πονοκέφαλο.
Όταν δεν σκεφτόμουν πολύ, όταν δεν προβάριζα τι θα πω.
Είναι η αγκαλιά-άνθρωπος...ξέρεις: όπως στα καρτούν όλα τα κάνουμε ανθρώπους, αποχτάνε ποδαράκια, μιλούν, μαιμουδίζουν ανθρώπους.
Εδώ δεν μαιμουδίζει κάποιος κάτι, εδώ η αγκαλιά είναι άνθρωπος.
Να πω δηλαδή το σωστό: Μαρία-αγκαλιά
Κι εσύ να πεις: Θες κάτι;
Φαντάζομαι...το ξέρεις, ναι;
Κι εγώ το ξέρω λοιπόν, ειδικά στην αηδία μέσα, ειδικά όταν οι πόνοι γίνονται ακόμη κι οράματα.

Νίκος Κυριακίδης

Έργο της  Mirjam Appelhof