Όλοι μας διψάμε για ελεύθερο ουρανό

"Σκέψεις ενός ανθρώπου που λέγεται Ελένη".

Εκφυλισμός!

Η αποκοπή μας από τους φυσικούς νόμους! Γι΄ αυτό και η αποδοχή όλης αυτής της αθλιότητας που τελικά κυριαρχεί!

Είμαστε ότι "ακούμε", ότι "τρώμε" και ότι "μαθαίνουμε"! Και στον Πλανήτη μας, κυριάρχησαν ενίοτε και διαχρονικά το "σκοτάδι", η "άγνοια" και ο...μεγαλοδύναμος "φόβος"...που από αυτόν θρέφονται και πολλαπλασιάζονται όλοι αυτοί οι άθλιοι "εργολάβοι-σωτήρες" οι οποίοι μέχρι και σήμερα κρατούν την ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σε μια τρισδιάστατη σύγχρονη πλάνη, έχοντάς μας δεμένους εκεί ως "σύγχρονους δούλους"!

Κι όλοι αυτοί οι...δήθεν "σωτήρες" λοιπόν, έχουν αναλάβει την επίσης δήθεν αλλαγή-επανάσταση, καταστρέφοντας συνειδήσεις με την ανελέητη προπαγάνδα τους. Εμποδίζοντας κάθε μορφή γνώσης και επίγνωσης της πραγματικότητας! Και τα "αυτονόητα";... Στο σκοτάδι θαμμένα κι αυτά.

Οι περισσότεροι λαοί στον κόσμο αποδέχονται τελικά αυτό το περιβόητο "από έξω καθοδήγηση και βοήθεια, διότι εμείς είμαστε ανάξιοι", ωσάν τα μωρά που χρειάζονται κηδεμόνα! Εξουσιοδοτούν εν λευκό κάποιους άλλους να διαχειρίζονται για λογαριασμό τους την δική τους γη, τον αέρα και τη θάλασσα! Υπάρχει και σύστημα ξέρετε. Ολόκληρος μηχανισμός, στο να ρίχνουν την κοινωνία πρώτα στο σκοτάδι, στο βόθρο και την κακοσμία του, όπου οι ίδιοι "υποτιθέμενοι σωτήρες" έχουν επίσης επιτρέψει να υπάρχει, κι έρχονται οι ίδιοι οι ιθύνοντες αργότερα να σου προσφέρουν βοήθεια. Κι έτσι εξαθλιωμένος, νηστικός και διψασμένος από "αλήθεια" και "καθαρό ουρανό", είσαι πλέων το τέλειο "ΘΥΜΑ"! Ως εξαθλιωμένα θύματα, αναζητούν οι κοινωνίες και παλαμακίζουν τους υποτιθέμενους σωτήρες που σπεύδουν να τις σώσουν!...Και τρέχουν ως παρατρεχάμενοι, να τους υποστηρίξουν, να τους ψηφίσουν, να τους δώσουμε το δικαίωμα και τη νομιμοποίηση στο να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς όμως δυστυχώς εμάς!...Νομίζοντας πως έχουν ελευθερία. Η ελευθερία όμως των ανθρώπινων κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, περιορίζεται καθαρά και μόνο στην προσωπική τους ζωή. Στο αν θα θελήσει έκαστος να δουλέψει για να φάει ή εάν θα μείνει σπίτι του να πεινάσει. Στο αν θα βγει έξω το βράδυ ή όχι. Στο αν θα κάνει οικογένεια. Σε όλα τα υπόλοιπα πολιτικά, κυβερνητικά, κοινονικο-οικονομικά κ.ά. είμαστε ως κοινωνία εντελώς έξω από τα πράγματα. Άλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενο. Οι κοινωνίες γενικότερα και σε όλο τον πλανήτη, να βρίσκονται έξω και εκτός πολιτικής διακυβέρνησης. Να μετατρέπονται τελικά σε ιδιώτες, πρόσφυγες, υπήκοοι. Και κάπως έτσι προχωράει ο κόσμος. Το ερώτημα όμως είναι, προς τα πού προχωρά έτσι ο κόσμος; Προς τα εμπρός, ή προς τα πίσω;...

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, είναι πλέον αυτονόητο πως, δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η καθολική απολύμανση από όλο αυτό το σύστημα των...Λουδοβίκων. Μοναχά όταν θα καθαρίσουμε καλά τα "χωράφια" μας από κάθε τι παρασιτικό στο χώμα μας, τότε μόνο θα μπορέσει να φυτρώσει ξανά ο σπόρος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ανθρωπότητα! Γιατί ας μη το κρύβουμε!... Όλοι μας διψάμε για ελεύθερο ουρανό!

Ελένη Ξένου. 

_______________________________________________________________________

-Μίλτος Σαχτούρης- «Το ψωμί»

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!

[πηγή: Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, Αθήνα 1996 (8η έκδ.), σ. 144]