Κρέμα,κρασί και θάλασσα...

Αν θα έγραφα κάτι για την Λισαβόνα θα ήταν για τα τραμ .
Aυτά τα «κοσμήματα»που κυκλοφορούν στα στενά δρομάκια της πόλης.
Θα ήταν για τους καλούς και γλυκύτατους Πορτογάλους που σου χαμογελούν χωρίς φτιασίδια.
Για το σημείο που ο Τάγος χάνεται και βαφτίζεται σε Ατλαντικό.
Ένα ατέλειωτο ποίημα είναι η Πορτογαλία.
Δεν είναι Ευρώπη…δεν είναι είναι Μεσόγειος…είναι η Πορτογαλία!
Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο…έτσι απλά!
Γιατί εκεί όλα είναι απλά και όμορφα!Μια χώρα που μέσα στις δυσκολίες της,χαμογελά και μυρίζει κρέμα ,κρασί και θάλασσα…από αυτή που δεν έχουμε δει!
Μαρία Βούλγαρη,Πρώτη σημείωση στη Baixa(2006).
---------------------------------------------------------------------------------------------
Στην Λισαβόνα το 2006 ξεκίνησαν τα πρώτα μπλοκάκια με τις σημειώσεις μου.Ήταν Ιούνιος.
Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να την σκεφτώ.
Δέκα χρόνια,καθημερινά,ενημερώνομαι για τις πτήσεις προς τον Τάγο.
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει πότε θα επιστρέψω...ίσως γιατί φοβάμαι πως θα δω ουρές με πεινασμένους γλυκύτατους Πορτογάλους..ίσως φοβάμαι πως θα αναγνωρίσω κάποιο πρόσωπο από τότε και δεν θα χαμογελά πια.
Ίσως..ακόμα δεν κουράστηκα να την νοσταλγώ μέχρι τελικής επιστροφής μου.
Έτσι είναι οι επιστροφές,ξέρετε...
Πιο δύσκολες από την νοσταλγία!