Όπως τσακίζονται οι άνθρωποι από τα μάτια τους και από τις ζωές μας...

Στις εποχές του "τόσο όσο πατάει η γάτα",βρέθηκα στην Πόλη.

Ανακουφισμένη που τελικά δεν ήρθες για εκείνη την βόλτα.

Το κρύο ήταν οικεία διαπεραστικό.
Οι βαθμοί έπεφταν από όπου μπορούσαν και απλώνονταν στις μπότες μου.

Σκόνταφταν από τα πιο ψηλά σημεία και τσακίζονταν.
Όπως τσακίζονται οι άνθρωποι από τα μάτια τους και από τις ζωές μας.
Αν ερχόσουν θα σου αγόραζα ζεστά κάστανα και σαλέπι.
Πίστεψες πως ήθελα να σε ξεναγήσω σε μια κουρασμένη πόλη,με μια κουρασμένη γεωγραφία..

μα εγώ ήθελα μόνο να σε κεράσω σαλέπι στον Μεγάλο Δρόμο.
Το κρύο ήταν αδιαμαρτύρητα πιστό.
Όπως οι σκύλοι που τραβούν τους ιδιοκτήτες πάνω στην επόμενη φόλα.

Αν ερχόσουν θα σου έδειχνα μόνο μια γάτα αδιάφορη στο χιόνι.
Αδιάφορη όπως είναι οι σοφοί που διάβαζες, στις περιπέτειες των ψυχών.
Το κρύο ήταν αποφασισμένο για το...πολύ!
Επαναστατημένο στο "τόσο..όσο"σου.
Αμετακίνητο στο τετράγωνο παλτό σου.


Στις εποχές που οι βαθμοί σου αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν...κάπου εκεί κοντά στις μπότες μου...έκανε ένα κρύο του Γενάρη.
Με κάστανα και σαλέπι να το πίνεις.

Κάνει ζέστη εκεί.

Μαρία Βούλγαρη,Δραπετσώνα σαν βροχή


ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Φώτο:Κωνσταντινούπολη (2015)