Ποίηση...

Τα τελευταία νέα είναι πως βαρέθηκα τις λέξεις.
Νισάφι πια το χάος τους.
Χρώματα δεν έχουν.
Ξέβαψαν γιατί τις πλένουμε με φτηνά απορρυπαντικά.

Λέω να ασχοληθώ με μια άλλη ποίηση.
Αυτή των ταλαίπωρων σωμάτων μας.

Βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο να τεντώνω τους αγκώνες μου προς τον άνεμο.
Και να ανοίγω τα δάχτυλα των ποδιών στη γη.
Ο αυχένας μου δημιουργεί πτυχές κάθε φορά που σκέφτομαι αδιέξοδα.
Και τα χέρια μου τρέμουν...
Αυτά τα χέρια μου....με ταλαιπωρούν ήσυχα και μεθοδικά.
Τα πόδια δυνάμωσαν μα ζητούν ακόμα πολλά νερά για να προχωρήσουν
Η σπονδυλική στήλη κάνει θόρυβο και αφήνει ήχους πάνω στα στρώματα.
Άλλοτε δυνατά και άλλοτε τρυφερά.

Τα τελευταία νέα είναι πως αφουγκράζομαι καλύτερα τα μυστικά μου.
Και όσες σκέψεις με επισκέπτονται τις κερνώ.
Συνήθως περνούν και φεύγουν τρέχοντας.
Στις άσχημες μέρες αφήνουν λάσπη μα στις καλές αφήνουν κενό να περάσει ο ήλιος.

Τα σώματα έχουν δικό τους λεξιλόγιο.
Δική τους διάλεκτο.
Αν τα αφήσεις χωρίς αναπνοή τεμπελιάζουν και σε εγκαταλείπουν χωρίς ειδοποίηση.

Τα τελευταία νέα είναι πως αγάπησα ένα άλλο είδος ποίησης.
Αυτό στο οποίο έχουμε όλοι... χάρισμα.


Μαρία Βούλγαρη,Ποίηση
Μικρές Ακαμπτες Σημειώσεις