Μέσα στο ψυγείο πάντα είναι μέρα...

Τα πράγματα που βρίσκονται εδώ δε διαμαρτύρονται, δεν απαιτούν από κανέναν θεό
να σβήσει το φως.
Περιμένουν τη σειρά τους.
Μερικά υποτάσσονται, αλλά παραμένουν ως έχουν.
Θα ήθελα να είμαι το μπουκάλι της Κόκα-κόλα
που γεμίζω με το νερό της βρύσης.
Κάτι που να αποδέχεται τη μοίρα του
χωρίς φασαρία.

Ζω πάνω από ένα κινέζικο σουπερ-μάρετ.
Τις προάλλες κρέμασα ένα παντελόνι από το παράθυρο
και το πήρε ο άνεμος.
Έπρεπε να κατέβω, έπρεπε να τους ζητήσω την άδεια.
Με άφησαν να μπω στην αποθήκη: ήταν σαν να φτάνεις
σ’ ένα δοχείο με χρυσούς κόκκους στο τέλος του ουρανίου τόξου.
Για πολύ καιρό νόμιζα ότι εκείνος ο ήχος προερχόταν από τον φούρνο
που βρίσκεται στο μέσο του τετραγώνου. Αποδείχθηκε πως όχι,
ότι ερχόταν από τους κινέζους.
Υπάρχει μια τεράστια μηχανή που χρησιμοποιούν για να καθαρίσουν τα εμπορεύματά τους.

Τα πράγματα που βρίσκονται εδώ δε διαμαρτύρονται, δεν απαιτούν από κανέναν θεό
να κάνει ησυχία.

Ό,τι λάμπει είναι δορυφόρος κάποιου αδιαφανούς αστέρα.
Κάποια μέρα εκείνο τ’ άστρο θα πάψει να υπάρχει
πριν πάψουν οι ακτίνες του.

 Valeria Tentoni, Μέσα στο ψυγείο πάντα είναι μέρα