Προσωπικός Επιτάφιος.

Ένας κακός ποιητής ερωτευμένος με το φεγγάρι
μέτρησε τον τρόμο σαν τη μόνη  περιουσία του
κι αυτό ήταν αρκετό,
διότι χωρίς να είναι άγιος,
ήξερε ότι η ζωή είναι ο κίνδυνος η η αποχή
ότι κάθε μεγάλη φιλοδοξία είναι μεγάλη τρέλα
και ότι η πιο πρόστυχη φρίκη έχει την γοητεία της.
Έζησε για χάρη της ζωής ,
που σημαίνει ότι βλέποντας τον θάνατο ως ένα καθημερινό φαινόμενο
το στοίχημα μπορεί να είναι ένα υπέροχο σώμα
η μια ολόκληρη παρτίδα.
Γνώριζε ότι τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που εγκαταλείπουμε
-ακριβώς επειδή φεύγουμε.
Το καθημερινό γίνεται απεχθές
Υπάρχει μόνο ένα μέρος να ζήσουμε-το ανέφικτο.


Reinaldo Arenas,Autoepitafio

μτφ.Μαρία Βούλγαρη





Autoepitafio

Mal poeta enamorado de la luna,

no tuvo más fortuna que el espanto;

y fue suficiente pues como no era un santo

sabía que la vida es riesgo o abstinencia,

que toda gran ambición es gran demencia

y que el más sórdido horror tiene su encanto.

Vivió para vivir que es ver la muerte

como algo cotidiano a la que apostamos

un cuerpo espléndido o toda nuestra suerte.

Supo que lo mejor es aquello que dejamos

– precisamente porque nos marchamos – .

Todo lo cotidiano resulta aborrecible,
sólo hay un lugar para vivir, el imposible.

Reinaldo Arenas.