Γεύμα σε υποψήφιους ποιητές...

Ένα βράδυ αποφάσισα να μαγειρέψω και να καλέσω όλα τα ποιήματα που διάβασα.
Με κάποια είχαμε να βρεθούμε πολλά χρόνια,με κάποια άλλα τα λέγαμε καθημερινά.
Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή και χωρίς επίσημο ένδυμα.
Τα πιο πολλά ήρθαν στην ώρα τους .
Άλλα ήρθαν χωρίς ώρα.
Όλα έφεραν την χειρότερη λέξη τους ,σαν δώρο για τα χρόνια μας.
Καθήσαμε αμίλητοι στο τραπέζι.
Αρχίσαμε να τρώμε τη σημασία τους.
Τα σημεία στίξης τους τα αφήναμε στην άκρη του πιάτου.
Πίναμε όλο το βράδυ τον λόγο τους.
Κανείς μας δεν έκανε βαρύ κεφάλι.
Οι λόγοι τους ήταν χωρίς οινόπνευμα πλέον.
Σκέτο νερό,
Ήταν θλιβερό που ο λόγος γραφής τους είχε ξεθυμάνει.
Έτσι είναι τα ποιήματα.
Ποιος σου είπε ότι είναι αιώνια.
Ποιος σου είπε πως όσο παλιώνουν γίνονται καλύτερα.
Ψέμα.
Να τα τρως πάντα φρέσκα και ζεστά.
Αχνιστά.
Για να θυμάσαι πάντα την πρώτη τους γεύση.
Για να καταπίνεις τον λόγο τους,και όλη τους την γεύση.Στην αρχή τους.
Στην καλύτερη στιγμή τους.
Γιατί μετά..."μαγειρεύονται".
Γίνονται "light"για να αποφύγεις τις "θερμίδες"τους.
Και "alcohol free"για να μη βαρύνει το κεφάλι σου..την επόμενη μέρα τους.
Το τραπέζι τελείωσε γύρω στις δώδεκα.
Έφυγαν όλα μαζί.Με ώρα και χωρίς.
Τα αποχαιρέτησα νηφάλια.
Κράτησα μόνο ένα.
Να κοιμηθεί μαζί μου..μέχρι την επόμενη πρόσκληση.
Μαρία Βούλγαρη,Γεύμα σε υποψήφιους ποιητές.

Σημειώσεις από την "Πλατεία Ελευθερίας".