Τσιγάρο συμπόνιας.

Σου ψιθυρίζω εδώ και χρόνια,ποιοι είμαστε.
Τις πρώτες φορές με κοίταζες και δεν μιλούσες.
Στους επόμενους ψιθύρους..έκλεισες οριστικά τα αυτιά σου και έστειλες το βλέμμα σου στον αγύριστο.
Σήμερα που είναι Κυριακή θέλω να στο φωνάξω.
Είμαστε αυτοί που σκότωσαν τους απογόνους του έρωτα.
Ναι!
Γεμίσαμε τις πλατείες μια θάλασσα παιδιά.
Ακίνητοι φονιάδες με ένα εκπληκτικό σχέδιο εξόντωσης τους.
Τα φροντίσαμε όλα!
Τώρα παίζονται οι τελευταίες λεπτομέρειες.
Οργανώσαμε το τέλειο έγκλημα μόνο με ένα αδιάφορο σφύριγμα.
Περιθάλψαμε ,περιγράψαμε,αφηγηθήκαμε την "φιλανθρωπία" μας.
Με ήσυχη συνείδηση και ψίχουλα φαγητού.
Σφυρίζουμε...
Στα διαλείμματα καπνίζουμε ένα τσιγάρο συμπόνιας.
Και συνεχίζουμε...
Σήμερα θέλω να κλείσω τα αυτιά μου κι εγώ.
Πες μου πως το κάνεις..
Πως σκοτώνεις τον έρωτα...και δεν ακούς τον θάνατο σου που έρχεται σφυρίζοντας.

Μαρία Βούλγαρη,Τσιγάρο συμπόνιας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"
Φώτο : Κάλλια Κοντού