Απουσία ...κόκκινου

Είδα από μακρυά το κόκκινο  να μαζεύει ο,τι μπορεί από το αίμα του και να φεύγει.
Γέρασε και είναι αδύναμο.
Περπατά αργά και μυρίζει νοθεία.
Προσπαθούσε να τρέξει και να μετρήσει.
Ανθρώπους,σημαίες,εποχές.
Προσπάθησα να το πλησιάσω αλλά δεν μπορούσα.
Μύριζε σήψη από τα κοντάρια που το ανέμιζαν.
Προσπάθησα να το φωνάξω αλλά ήταν ακρωτηριασμένο.
Είδα το κόκκινο να αλλάζει πεζοδρόμιο και να σκοτώνει "είς το όνομα σου."
Λυπήθηκε που με είδε με την άκρη του εγωισμού του.
Λυπήθηκα κι εγώ που το συγκέντρωνα τόσα χρόνια στα κορδόνια που έδενα.
Στα δωμάτια.
Στα χαρτιά που το αγάπησαν.
Στους ανθρώπους που το ερωτεύτηκαν.
Είμαι σίγουρη πως το κόκκινο γέρασε.Σαν πιστός σου σκύλος,έτοιμος για ευθανασία.
Το άφησες χωρίς οδηγίες για "ευ ζην"και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Τώρα πως να το κρατήσω ;;;
Πως να το σώσω;;;
Φεύγει..και μυρίζει την σήψη απουσίας αίματος.
Κυρίως του δικού μου.

Μαρία Βούλγαρη,Απουσία..κόκκινου.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ...ΤΡΥΠΙΑΣ ΤΣΕΠΗΣ