Ολοκαίνουργια μάτια...

Στα πιο πολλά της ταξίδια πατούσε στις μύτες των ποδιών της.
Η αναπνοή της ήταν μπερδεμένη.
Τα χέρια της πάλευαν να παραμείνουν μέσα στις τσέπες της ακίνητα.
Τα μαλλιά της τα στρίμωχνε μέσα σε ένα ακόμα καπέλο.
Οι γλώσσες δεν είχαν ήχο και την ξεγελούσαν.
Στα πιο πολλά της ταξίδια κουβαλούσε σκιές.
Τις τακτοποιούσε σε βροχερά σημεία για να τις ξαναβρίσκει ζωντανές.
Έγραφε πάντα για μια επιστροφή και ποτέ για μια αναχώρηση.
Στα πιο πολλά της ταξίδια κουβαλούσε βιβλία που ακόμα δεν είχαν γραφεί.
Ποτέ δεν χρησιμοποίησε χάρτες.
Φοβόταν παθολογικά τα μουσεία και ο εφιάλτης ήταν αν κάποιο τους έκθεμα της έπιανε την κουβέντα.
Σε όλα, όμως ,τα ταξίδια ευχόταν πάντα  να έχει ολοκαίνουργια μάτια.
Και αυτό....συνιστά ένα ταξίδι από μόνο του.
Δεν επιστρέφει κάποιος που πάντα πηγαίνει.
Και αυτό συνιστά..μια ολοκαίνουργια χώρα να βρίσκεις στα..πιο πολλά σου ταξίδια.

Μαρία Βούλγαρη,Ατελείς Ιστορίες Βροχής(2017)