Είναι τόσο εύκολο και ανιαρό πια να λέμε πως οι άνθρωποι έρχονται η φεύγουν.
Γράφουμε με απίστευτη σιγουριά για αυτή την κινητικότητα λες και την αποζητούμε.
Είμαστε το σημείο αυτό που οι άνθρωποι κατευθύνονται η τρέχουν μακριά.
Η συνειδητοποίηση τούτη ουδέποτε σημειώθηκε.
Και ο λόγος είναι απλός.
Είναι ο φόβος μας.
Είναι αυτό που λιβανίζουμε με ευλάβεια κάθε μέρα μέσα μας και το προσμένουμε.
Στην ουσία μας..αυτό που λαχταρούμε είναι η θλίψη των μεγάλων αποχωρισμών, γνωρίζοντας την "καρδιακή μας ανεπάρκεια".
Θέλουμε οι άνθρωποι να έρθουν κοντά μας μόνο και μόνο για να φύγουν.
Είμαστε τόσο όμορφα και συνταρακτικά προετοιμασμένοι για την έξοδο αυτών που ήρθαν.
Τόσο που εφευρίσκουμε μια καινούργια απαίτηση να προβάλουμε και να την βαφτίσουμε ζωή.
Χρησιμοποιήσαμε όλους τους διαθέσιμους όρους για την κινητικότητα αυτή.
"Μοίρα", "Σύμπτωση", Πεπρωμένο," Απόντες και Παρόντες",Γεωγραφική τύχη", "Τραίνα",Ταξίδια","Κομμάτια",και τσακίσαμε ακόμα μια φορά τα ιερά και όσια της ψυχής.
Υπηρετούμε την μελλοντική απουσία χτίζοντας τα πρώτα τείχη με αγκάθια σκατζόχοιρου.
Καλλιεργούμε την ανεξαρτησία μας και τα τέσσερα σημεία μας που εκτείνονται από το κεφάλι μέχρι τα πέλματά μας.
Ποτέ παραέξω και κυρίως ποτέ παραμέσα.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν...αυτό διαπιστώνουμε μυξοκλαίγοντας μέσα στις παλάμες μας που γέμισαν κηλίδες γήρατος.
Στις καλές μας μέρες γράφουμε και ένα διαπιστευτήριο ποιητικά απεγνωσμένο.
Για να επιβεβαιώσουμε ακόμα μια φορά αυτό που αρνούμαστε πεισματικά και εμμονικά.
Πως οι άνθρωποι ούτε πηγαίνουν...ούτε φεύγουν.
Λαχταρούν να σταθούν.
Να αράξουν, να αγκαλιάσουν, να δούνε φως και να μη φύγουν ποτέ.
Ούτε έρχονται ούτε τρέχουν.
Εμείς μετακινούμαστε σαν μια ακόμη σκιά που παλεύει να μην αλλάξει με τη πάροδο του φωτός.
Που αρνείται να είναι στάσιμη και θεωρεί πως όταν πηγαινοέρχεται...επιβεβαιώνει τον σκοπό της ύπαρξης της.
Ξεχνώντας πως οι σκιές είναι καταδικασμένες στο σκοτάδι να σβήσουν από το όποιο οπτικό μας πεδίο.
Οι άνθρωποι...δεν έρχονται.
Δεν φεύγουν.
Απλά....αποφεύγουν.
Λαχταρώντας...να ζουν μόνο σε σημειώσεις΄.
Καιρός να σβήσει το φως ..και να αρχίσει μια νέα σημείωση.
Με μια σκιά λιγότερη..
Ναι;
Μαρία Βούλγαρη,Σκιά
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ
Σήμερα ένα αγαπημένο μου πλάσμα μου είπε πως οι άνθρωποι που είναι να μείνουν κοντά μας...μένουν.Απλά.Όσοι είναι να φύγουν το γνωρίζουν... εκ των προτέρων.
Σε ευχαριστώ!
Γράφουμε με απίστευτη σιγουριά για αυτή την κινητικότητα λες και την αποζητούμε.
Είμαστε το σημείο αυτό που οι άνθρωποι κατευθύνονται η τρέχουν μακριά.
Η συνειδητοποίηση τούτη ουδέποτε σημειώθηκε.
Και ο λόγος είναι απλός.
Είναι ο φόβος μας.
Είναι αυτό που λιβανίζουμε με ευλάβεια κάθε μέρα μέσα μας και το προσμένουμε.
Στην ουσία μας..αυτό που λαχταρούμε είναι η θλίψη των μεγάλων αποχωρισμών, γνωρίζοντας την "καρδιακή μας ανεπάρκεια".
Θέλουμε οι άνθρωποι να έρθουν κοντά μας μόνο και μόνο για να φύγουν.
Είμαστε τόσο όμορφα και συνταρακτικά προετοιμασμένοι για την έξοδο αυτών που ήρθαν.
Τόσο που εφευρίσκουμε μια καινούργια απαίτηση να προβάλουμε και να την βαφτίσουμε ζωή.
Χρησιμοποιήσαμε όλους τους διαθέσιμους όρους για την κινητικότητα αυτή.
"Μοίρα", "Σύμπτωση", Πεπρωμένο," Απόντες και Παρόντες",Γεωγραφική τύχη", "Τραίνα",Ταξίδια","Κομμάτια",και τσακίσαμε ακόμα μια φορά τα ιερά και όσια της ψυχής.
Υπηρετούμε την μελλοντική απουσία χτίζοντας τα πρώτα τείχη με αγκάθια σκατζόχοιρου.
Καλλιεργούμε την ανεξαρτησία μας και τα τέσσερα σημεία μας που εκτείνονται από το κεφάλι μέχρι τα πέλματά μας.
Ποτέ παραέξω και κυρίως ποτέ παραμέσα.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν...αυτό διαπιστώνουμε μυξοκλαίγοντας μέσα στις παλάμες μας που γέμισαν κηλίδες γήρατος.
Στις καλές μας μέρες γράφουμε και ένα διαπιστευτήριο ποιητικά απεγνωσμένο.
Για να επιβεβαιώσουμε ακόμα μια φορά αυτό που αρνούμαστε πεισματικά και εμμονικά.
Πως οι άνθρωποι ούτε πηγαίνουν...ούτε φεύγουν.
Λαχταρούν να σταθούν.
Να αράξουν, να αγκαλιάσουν, να δούνε φως και να μη φύγουν ποτέ.
Ούτε έρχονται ούτε τρέχουν.
Εμείς μετακινούμαστε σαν μια ακόμη σκιά που παλεύει να μην αλλάξει με τη πάροδο του φωτός.
Που αρνείται να είναι στάσιμη και θεωρεί πως όταν πηγαινοέρχεται...επιβεβαιώνει τον σκοπό της ύπαρξης της.
Ξεχνώντας πως οι σκιές είναι καταδικασμένες στο σκοτάδι να σβήσουν από το όποιο οπτικό μας πεδίο.
Οι άνθρωποι...δεν έρχονται.
Δεν φεύγουν.
Απλά....αποφεύγουν.
Λαχταρώντας...να ζουν μόνο σε σημειώσεις΄.
Καιρός να σβήσει το φως ..και να αρχίσει μια νέα σημείωση.
Με μια σκιά λιγότερη..
Ναι;
Μαρία Βούλγαρη,Σκιά
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΡΧΗΣ
Σήμερα ένα αγαπημένο μου πλάσμα μου είπε πως οι άνθρωποι που είναι να μείνουν κοντά μας...μένουν.Απλά.Όσοι είναι να φύγουν το γνωρίζουν... εκ των προτέρων.
Σε ευχαριστώ!
Αποστοματικά αληθινό Μαρία μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα μου....αγαπημένη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μόνη αλήθεια!!!