Ξέρεις....

Ξέρεις....
Έφτασα πάλι σε μια πόλη που είχε σχεδιαστεί για δύο μόνους ανθρώπους.
Δεν έκανε ούτε μέρα ούτε νύχτα.
Το φως της στέκονταν βαριεστημένο κάπου στις 17:20 ώρα Άρνου.
Το μουσείο είχε αποκτήσει ένα καινούργιο έκθεμα,δωρεά της τσάντας μου και είχε κλείσει ερμητικά τις πόρτες του για να το στραγγίξει.
Κατηφόρισα τη γνωστή μου πια διαδρομή...ποια ήμουν και ποιος και δεν ήσουν ποτέ, με πορεία από τα πέλματα προς τα χέρια μου και πίσω.
Κουράστηκα τόσο πολύ και αποφάσισα να τα αφήσω όλα στην τύχη.
Μα...αφού ποτέ δεν πίστεψα σε τούτη..που να τα αφήσω;;;
Και η απάντηση ήρθε σαν ένα ακόμα γλυκό με κρέμα.
Δεν αφήνεις κάτι που δεν είχες ποτέ.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι ανήμπορα μπροστά στο νερό.


Μαρία Βούλγαρη,Κίτρινα κύματα(Φλωρεντία 2017)