Κωνσταντινούπολη με άσπρο φόρεμα...

Δεν είχα ποτέ την Πόλη στους χάρτες μου. Ίσως γιατί δεν ήμουν σίγουρη, αν θα έβλεπα αυτό που διάβαζα έφηβη στα βιβλία της Μαρίας.

Δεν ήμουν σίγουρη αν θα με αγαπήσει κι εκείνη όσο την ονειρεύτηκα εγώ.

 Όταν βρέθηκα εκεί, χιόνι με υποδέχτηκε μαζί με γλάρους.

Το Πέρα το περπάτησα και στα στενοσόκακα του Γαλατά γλίστρησα πάνω σε γάτες και σε πολύχρωμες μαντήλες.

Ήπια τσάι, για να ζεσταθώ και να γευτώ κάτι από την Πλατεία Ταξίμ.

Δοκίμασα όλα τα λουκούμια, για να βρω ό,τι άφησαν πίσω τους οι Πολίτες φεύγοντας.

Στις γέφυρες είδα τα πλοία να στέκονται ακίνητα και να χαζεύουν τους μιναρέδες.

Έτρεξα μέσα στα λασπόνερα της Αιγυπτιακής αγοράς, για να προλάβω να στείλω τα αρώματα

της Πόλης σ΄ όσους την αγαπούν.

Χιόνι πέφτει και ο χειμώνας είναι η μόνη εποχή που της ταιριάζει.

Οι ψαράδες στη γέφυρα καίνε ξύλα σε τενεκέδες, για να ζεσταθούν.

Η κανέλα δεν μυρίζει πια, την σκέπασε άλλο μπαχαρικό, αυτό της φτώχειας.

Οι γλάροι πετούν με ξέφρενη ταχύτητα στα σοκάκια ,μπαίνουν από τα ανοιχτά παράθυρα και  ρίχνουν ό,τι βρουν στη θάλασσα του Μαρμαρά.

Στην Αγία Σοφία οι γάτες τρέχουν σαν τρελές και οι πιο τολμηρές στέκονται στο Ομφάλιον ξυπόλητες. χωρίς τα κόκκινα καμπάγια τους.

Οι ποιητές δεν γράφουν πια για την ομορφιά της Πόλης, παρά μόνο για το χλωμό αγοράκι που εκλιπαρεί για ένα σιμίτι στη στάση του Karakoy.

Τώρα ξυπνώ τα πρωινά και βγαίνω στο μπαλκόνι ,για να δω αν κάποιος γλάρος της μου άφησε ένα από τα φτερά του.

Αν με θυμάται όσο εγώ την πεθύμησα.

Την αγάπησα την Πόλη για το χιόνι της,

τους γλάρους στον Βόσπορο

Μαρία Βούλγαρη,ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ (2015)