Επιμνημόσυνη δέηση...

Τι απομένει από δυο ανθρώπους και μια τρίτη οντότητα που την είπαν.."σχέση";
Πολλοί λένε πως απομένει πόνος,ανακούφιση,χαρά,θλίψη,νοσταλγία ,θυμός.
Χμμμ..όσοι τα λένε αυτά είναι αποσυντονισμένοι από την τρελή εποχή μας
Στις μέρες μας, απομένουν μόνο και ίσως τυχαία... κάποια ηλεκτρονικά "αποτυπώματα" της καλής τους εποχής.
Της εποχής που άνοιγαν "παράθυρα" και λιμάριζαν τα αγκαθάκια τους,χαρούμενα αποσβολωμένοι.
Οι ηλεκτρονικές αποτυπώσεις μεγάλων συναισθημάτων σε εξέλιξη αποτελούν πια..καθημερινότητα.
Δύο άνθρωποι πανέτοιμοι να μοιραστούν όσα αναμασάνε τα βράδια τους στον ύπνο τους.
Γλυκές ανταλλαγές από υποκοριστικά και παρατσούκλια σε βομβαρδίζουν σαν.. σοκολάτα.
Πάντα bitter στο τέλος της.
Η τρίτη οντότητα ,βέβαια,έχει δικό της θεό.
Γελάει...με όλα όσα μεσολαβούν ανάμεσα σε εκείνη και τους δύο σκαντζόχοιρους με τη λίμα στο χέρι.
Είναι μια τρελή εποχή που τα σκήπτρα κρατούν το διαδίκτυο και το βόλεμα.
Είναι τα χρόνια δύσκολα και τα τραύματα πολλά.
Έτσι, μια μέρα,ελέγχοντας το mail σου, ανακαλύπτεις πως οι εποχές της όποιας "εραστίας",όπως έλεγε κάποτε ένας φίλος,είναι στρογγυλοκαθισμένες ανάμεσα στα διαφημιστικά μηνύματα και στα ενημερωτικά news letters σου.
Μηνύματα περασμένων ετών που γλύτωσαν από την λαίλαπα της πίκρας σου,λέμε τώρα,και μοιάζουν να έχουν την ίδια θερμοκρασία με τότε.
Βλέπεις την καρδιά κάποιου να σε φωνάζει ,εσένα να απαντάς αμήχανα,να υποστηρίζεις πως αυτή η εποχή του είναι και η δική σου εποχή.
Διαβάζεις πάλι τις ημερομηνίες και είσαι πάλι εκεί.Με την μόνη διακτίνιση που υπάρχει!
Και αυτός είναι ο μηχανισμός καταδίκης μας που καραδοκεί σε κάθε σου βήμα.
Ονομάζεται "Αναμνήσεις".
Ενθυμήματα καλών εποχών.
Μέσα σε μια εφαρμογή καλωδίων....τρέχουν και σε γεμίζουν πάλι με  μια καλή μουσική,σε αποδιοργανώνουν τρυφερά..
Αυτά τα ...."θυμητάρια" που σου τρώνε τις όποιες αποφάσεις πήρες η θα πάρεις.
Στέκεσαι ώρα με το βελάκι στον κάδο ανακύκλωσης και είσαι έτοιμος να πάρεις ακόμα μια απόφαση.
Να στείλω κι αυτό το μήνυμα στον "παράδεισο"των ηλεκτρονικών θανάτων;
Να ξαναστείλω κι εσένα εκεί που πάντα ήσουν;;;
Μήπως να στείλω εμένα πάλι κοντά σου;
Η μήπως να τα κρατήσω για να σε γνωρίσω σαν έναν ακόμα νεκρό...που δικαιούται..δικαίωση;;;
Ξεχνάμε,όμως, πως αυτά τα μηνύματα είναι η τρίτη οντότητα....
Και είναι η μόνη που παραμένει αθώα.
Που παραμένει ο εαυτός της.
Που δεν δικαιούται κάδο ανακύκλωσης,παρά μόνο να την αφήσεις ήσυχη να γελά μαζί μας.
Και το πολύ πολύ...να της κάνεις μια τελευταία γλυκιά...επιμνημόσυνη δέηση.
Γάλακτος ,παρακαλώ!

Να μου γελάς,ναι;





Μαρία Βούλγαρη,Επιμνημόσυνη δέηση

Για την αποκατάσταση του... έρωτα (2017)