Χωρίς χρόνο...χωρίς καρφιά.

Η μεγάλη μου δυσκολία στις πρακτικές της γιόγκα είναι οι θέσεις..ισορροπίας.
Από τις πρώτες μέρες ολόκληρο το σώμα πήγαινε όπου εκείνο ήθελε.
Συνήθως έπεφτε όπου έβρισκε.
Η πρώτη σκέψη ήταν πως ήμουν πλήρως ανισόρροπη με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν είχα μυική δύναμη να κρατηθώ όρθια στο ένα πόδι.
Δεν ήθελα να αποχωριστώ τα καρφιά μου.
Στους πολλούς μήνες που πέρασαν άρχισα να αγκαλιάζω αυτή μου την "έλλειψη".
Δεν είναι η μόνη...δεν θα είναι και η τελευταία.
Ο καιρός περνούσε και ανακάλυπτα πως δεν ήμουν ολοκληρωτικά ανισόρροπη...απλά ήμουν εντελώς αφηρημένη.Θρασύτατα αποσυντονισμένη.
Εμμονικά ουτοπική.
Και μου έλειπα...πολύ!
Έλειπα..σχεδόν σε κάθε μου θέση.
Κάτι πρέπει να σε κρατά στη γη.
Κάτι πρέπει να σε κάνει να πετάξεις.
Και εσύ...οφείλεις αυτά να τα ενώσεις.
Αλλιώς...δεν κάνεις γιόγκα.
Δεν ξέρω ακόμα και σήμερα τι είναι αυτό που μας κρατά ήσυχους πάνω σε ένα πόδι η σε ένα μόνο χέρι.
Οι δάσκαλοι μας συνεχώς και καλώς επαναλαμβάνουν : "Όλα είναι στο κέντρο" "Όλα ξεκινούν από τον αφαλό".Και είναι έτσι.
Ακόμα προσπαθώ να με ενώσω και κάτω και πάνω.
Κυρίως να συγχωρέσω όλα όσα με κρατούν κάτω καρφωμένη και με διαβεβαιώνουν πως αν ανέβεις λίγο πιο πάνω...θα σπάσουν τα μούτρα σου.
Και όπως λέει ένας εξαιρετικός δάσκαλος :

"Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω για να πας μπροστά."

Και το βήμα αυτό είναι η πρόθεση της συγχώρεσης.
Ο στόχος της συμπόνιας.

Ακόμα προσπαθώ....
Να μείνω ήσυχη και σταθερή στον τόπο εκείνο που δεν τρως τα μούτρα σου.

Χθες,μετά από πολλούς μήνες πρακτικής...παρέμεινα σιωπηλά ήσυχη στην παρακάτω θέση.
Χωρίς χρόνο.
Χωρίς καρφιά.

Μαρία Βούλγαρη,ΙΚΕΤΕΣ στο...στρώμα

"Πολεμιστής  ΙΙΙ"