Πράσινο τσιμέντου....

Όταν μιλώ στο αύριο…

 Λαίμαργα τρέχω

Έσπασα ήσυχα την παλέτα.
Τους θυμωμένους Αγίους.
Τους μακάριους θνητούς.

Τα τραγούδια αποκατέστησαν τον ουρανό.

Ξημέρωσες...Πράσινο!

Ξεκινήσαμε μικροί και φτάνω μόνη μου.

Κάπου σε άφησα μαζί με την ομπρέλα μου.
Κι αν σε βρουν…ελπίζω να θυμάσαι.

Τουλάχιστον…την ομπρέλα.

Με συγχωρείς,ναι;

Τώρα πρέπει να επιστρέψω στις σημειώσεις μου για την Πράγα του Νοεμβρίου.

 Μαρία Βούλγαρη,Πράσινο τσιμέντου

Επίλογος

Για την αποκατάσταση του έρωτα (2017)

 

*********************************************
Για να αγαπήσουμε χρειαζόμαστε τις πτώσεις.
Και τα χρώματα των Αγίων μας Ονείρων!
Όπως τα φύλλα των δέντρων που αλλάζουν τις εποχές,όπως τα παλιά μας δόντια που αλλάζουν σε καινούργια,όπως το δέρμα μας  που ανανεώνεται καθημερινά,όπως τα πρόσωπα που πέφτουν και σηκώνονται από την αρχή τους.

Όλα πέφτουν και ξαναγεννιούνται.

Οι σημειώσεις αυτές, με όλα τους τα χρώματα, αφιερώνονται στον Δημήτρη Ε. της "Οκτωβριανής μου Συμφωνίας".
Με καθυστέρηση κάποιων ετών.

Για την δική μου πτώση...
Από τα μάτια του...στη γη μου.

Είσαι...όλα όσα με κάνουν να πιστεύω...στην μόνη "αθανασία".
Σε αυτή του έρωτα..κυρίως για τη ζωή.

Είσαι η "Κιννάβαρι"!
Με οδήγησες στο "Πράσινο του τσιμέντου"!

Σε ευχαριστώ!

Να αγαπιόμαστε!