Φοβάμαι....

Λείπω από τις ημέρες μου.
Σταθεροποιώ την ακινησία μου.
Εφευρίσκω προσχήματα.
Συντηρώ την πικρή μου γεύση.

Φοβάμαι θα πει...

Δεν στέκομαι σε κανένα μου πόδι.
Ξεχνώ τις παλάμες μου.
Αναζητώ ευφυή δεκανίκια.

Φοβάμαι όλα όσα θα έρθουν.
Φοβάμαι να γυρίσω σε όλα όσα πέρασαν.
Φοβάμαι την μοναδική μου στιγμή.

Θρασύτατες συγκεντρώσεις φόβου ανακαλύπτουμε κάθε μέρα στο φυσικό μας σώμα.
Αποτυπώνονται σε όλα μας τα κύτταρα.
Με τα χρόνια αρχίζουν τα βάρη και οι πόνοι.
Η ακαμψία σε όλα τα επίπεδα.
Φοβόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Και είμαστε συνέχεια...αυτό που φοβόμαστε.

Ο πραγματικός μας εαυτός θάβεται κάτω από τόνους πέτρας που την λέμε..."ωριμότητα".
Που την λέμε..."λογική".
Αχαρτογράφητοι τόποι παραμένουν και μας περιμένουν.

Ο φόβος είναι ένας καθημερινός θάνατος που συντελείται με δικαιολογίες.
Με αρνήσεις.
Με κοινωνικά γίγνεσθαι.
Με απαγορεύσεις.

Φοβάμαι θα πει...
Δεν αποφασίζω...να με παραχωρήσω στο φως μου!

Μαρία Βούλγαρη,Φοβάμαι

ΙΚΕΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ