Σε δυό γλώσσες μιλά ο χειμώνας....

Λιώνω

Τα μολύβια,τα μέταλα,τα συγκλονιστικά "έλα",τις παγωμένες αρτηρίες,τον αυχένα μου που κάθε πρωί σε ζητά,τα αλαφροίσκιωτα δάχτυλα σου,τους μετρονόμους της ειρωνείας σου,τα τοπία που πέφτουν,τα τρένα που ξάπλωσαν,τα παιχνίδια που έσωσα...

Ζητώ

Την οριστική μακαριότητα, ένα γέλιο σου που έκλεισα κατά λάθος και πλήγωσα, ένα μήνυμα που παίζει με τη λογική,ένα  παυσίπονο για πόνο που έρχεται,μια σοκολάτα στην κατάψυξη του χρόνου σου.

Μοιάζει χειμώνας....

Και μιλά μόνο.. με δυό χαμένα ρήματα χωρίς...

Με...

Χωρίς 

Σε...

Πάντα το "θύμα"αγκαλιάζει μια επόμενη δική του αλήθεια.

Απροσπέλαστη.

Και ο "θύτης";;;

Αυτός...ακόμα γυρεύει την οριστική του μακαριότητα.

Μαρία Βούλγαρη,Δύο χαμένα ρήματα

Ατελείς Ιστορίες Βροχής (2016)