Λισαβόνα...

Κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η κατάλληλη ώρα να δεις την Λισαβόνα.
Την πρώτη φορά έφτασα αργά το μεσημέρι.
Υπήρχε μια αταξία στα πόδια όσων κατέβαιναν βιαστικοί στην Baixa.
Τα ασπρόμαυρα πλακάκια ζωγράφιζαν μια αίσθηση νερού.
Δεν μπορείς να κοιτάξεις κανέναν κατάματα γιατί όλα τα μάτια ανήκουν στο τέλος του μεγάλου δρόμου.
Όλα τα μάτια μας ανήκουν στον Τάγο.
Λίγα, που αντέχουν τα μεγάλα ταξίδια ,ξεφεύγουν και πέφτουν αχόρταγα στην ένωση του ποταμού με τον ωκεανό.
Συντρίμμια από μέρες ακολουθούν μια μαύρη γραμμή  πάνω στον δρόμο.
Κορδέλες από νύχτες συνωστίζονται πάνω στα τραμ για να βρεθούν στην αγκαλιά των χελιδονιών.
Την πρώτη φορά που άκουσα την φωνή της ήταν πια..απόγευμα.
Δεν θυμάμαι  πως μιλάει..μα θυμάμαι τον τρόπο που με κάνει να την νοσταλγώ.
Γιατί η Λισαβόνα είναι η νοσταλγία της πόλης.
Είναι η φαντασία ενός μικρού φτερού που μέσα σε στιγμές μεταμορφώνεται σε πρόσωπα.
Σε χάρτες.
Σε χέρια που έχουν τραγούδια.
Σε αμέτρητες φιγούρες ποιημάτων που περπατούν νοσταλγικά πάνω στα ρούχα σου.

Αν σε φιλήσει η πόλη τούτη...όλα σου τα χρόνια θα ζητάς ακόμα ένα της φιλί.
Υπομονετικά και τρυφερά.
Δεν την θυμάσαι...μα η Λισαβόνα σε ψάχνει...γιατί σου οφείλει ακόμα μια στιγμή της σε χρόνο..κανέναν.

Γιατί αυτή είναι η κατάλληλη ώρα...
Η ώρα που δεν έχει κανέναν χρόνο.

Φήμες λένε πως οι ΙΚΕΤΕΣ σύντομα θα ψάχνουν τα μάτια τους...εκεί.
Θα επιστρέφουμε...γιατί μας λείπει ακόμα ένα φιλί της.

Μαρία Βούλγαρη,Λισαβόνα