Όταν ασκούμαι στη γιόγκα...

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα...
Δεν είμαι ευτυχισμένη.
Δεν υπάρχω  δυστυχισμένη.
Δεν είμαι απολύτως τίποτα.
Είμαι μόνο δυό πόδια,δυο χέρια,ένας αυχένας τραυματισμένος και μια αναπνοή με χίλια εμπόδια.

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα δεν έχω πρόσωπο.
Δεν βλέπω τίποτα.
Δεν νιώθω βροχές,ήλιους,φεγγάρια.
Δεν βλέπω πλανήτες,χρωματιστές σπείρες,αγρούς,θάλασσες.

Δεν αγαπώ κανέναν.
Δεν συγχωρώ κανέναν.
Δεν λυπάμαι για μένα.

Όταν μαθητεύεις στις θέσεις μιας ροής...σε μια πρακτική...πάνω σε μια γη..
δεν ενώνεσαι με κανένα σύμπαν και δεν ίπτασαι  σε ουρανούς χρωματιστούς.
Απλά....εισπνέεις και εκπνέεις.

Όταν ασκούμαι στη γιόγκα....δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα για την επόμενη μιάμιση ώρα.
Ούτε η ώρα γνωρίζει κάτι για μένα.
Ούτε ο δάσκαλος...
Ούτε το σύμπαν.

Τα όσα συντελούνται πάνω σε ένα στρωματάκι...είναι απόλυτα μοναχικά,κυρίως προσωπικά και ταυτόχρονα οικουμενικά και κοινά.


Δεν είναι η γιόγκα ξόρκι και πανάκεια.
Δεν είναι η λύση στα υπαρξιακά μας και στα χάη του μυαλού.
Δεν είναι θεραπεία και συνταγή καλύτερων εαυτών.

Η γιόγκα είναι μια πορεία
δύο ποδιών-μπορεί και κανενός-δύο χεριών-μπορεί και κανενός,μιας καρδιάς...ενός μυαλού,ενός εγωισμού...
αγκαλιασμένα σε μια αναπνοή.

Την δική σου,την δική μου,της Μαργαρίτας,της Βάνας...της πόλης,των εποχών,του παρελθόντος,του μέλλοντος και του αιώνιου παρόντος.

Τίποτα εξωπραγματικό δεν συμβαίνει σε μια πρακτική....
παρά μόνο εμείς που αλλάζουμε και αναπνέουμε.
Από την μόνη μας αρχή...

Έτσι κι αλλιώς όλα μα όλα είναι...εισπνοή και εκπνοή και μια ολόκληρη ζωή στο διάστημα τους.. που μεσολαβεί.

Μαρία Βούλγαρη,Λοιπόν,τι λες;;;