Λίλυ...

Ηταν από τις μέρες εκείνες που ξύπνησα κακόκεφη.
Όσοι κακορίζικοι και γρουσούζηδες πέρασαν για ένα διάστημα από τις μέρες μου,φώναζαν από το πρωί στα αυτιά μου..
Με παρατσούκλια μου σαν ντουντούκες αηδίας και κρύου.
Ήταν από τις μέρες που όλα σου φαίνονται ολόιδια και λιγάκι θολά.
Μέχρι που εμφανίστηκε στα ξαφνικά η Λίλυ.
Μια γυναίκα με πράσινο παλτό και κόκκινο φουλάρι.
Και η ιστορία ξεκινά όταν εκείνη και εγώ αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε ένα χαμόγελο,στη μέση μιας πόλης...και μια αλήθεια στη μέση της ζωής μας.
Συναντηθήκαμε στο σημείο που φτιάχνουμε τα νύχια μας για να λιβανίζουμε την γυναικεία μας ματαιοδοξία.
Σπάνια μια γυναίκα στέλνει μια αλήθεια της στην άλλη.
Και εκείνη με φώναξε με μια αλήθεια της που λίγο την ένοιαζε αν εγώ την προσέξω.

-Μου λείπει ο άντρας μου και νιώθω θλίψη...

Και εδώ ξεκινά μια ακόμα Ιστορία Κάτω από λάμπα.

Η Λίλυ σπούδασε φυσιοθεραπεία σε μια δύσκολη εποχή για τις γυναίκες,στην Γερμανία.
Αγάπησε εμμονικά και έζησε με έναν άντρα.
Αγαπά την ευθυγράμμιση του σώματος και νιώθει θλίψη για τις μέρες της,μα νιώθει και ζωή!
Χαμογελά με μικρά ίσια δοντάκια στις ρυτίδες των 77 χρόνων της και μιλά για ταξίδια και εποχές αγάπης.
Εκλιπαρεί να πιστέψω στις ψυχές που όταν απλώσεις το χέρι σου στο χαιδεύουν.
Θέλει...
Ναι,ρε φίλε!Θέλει!
Όλα και πολύ!

-Με τι ασχολείστε κ.Μαρία;;;;Τι αγαπάτε;;;

Τι αγαπώ;;;;
Μα..τι με ρωτάς Λίλυ;;;;;
Τι αγαπώ;;;;
Αγαπώ αυτό ακριβώς που μου δίνεις τώρα!
Αυτή την στιγμή που όλα τα άγνωστα και προσωπικά γίνονται....λάμπες σε επικείμενες σκληρές μας νύχτες.
Αγαπώ....μα πόσους αιώνες πρέπει να σου μιλώ για όσους και όσα αγαπώ;;;

-Λοιπόν;;;Με τι ακριβώς ασχολείστε;;;;

Γράφω....
Γράφω...
Σήμερα γράφω.
Σήμερα ξεκινώ να γράφω χωρίς να είμαι ταμπέλα.
Χωρίς να ειμαι κάτι.
Τίποτα..
Σας λέω ,λοιπόν,πως γράφω...

Μετά από τόσα χρόνια με ακουσα να λέω πως γράφω...

Σε ένα πρόσωπο με ολόισια δοντάκια και μπόλικες χαμογελαστές γραμμές ήλιων.

Και γράφω την Ιστορία της Λίλυς με το πράσινο παλτό από την Αυστρία.
Της δικής μου αλήθειας που ειπώθηκε σε γνωστή μου άγνωστη...

Θα συναντηθούμε...πάλι!

Γιατί όταν μια Ιστορία ανάψει...κανείς δεν σβήνει το φως της παρά μόνο η ίδια.
(συνεχίζεται)

Μαρία Βούλγαρη,Λίλυ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΑ (2018)