Ούτε ένα Μ...

Διασχίζω την Αθηνάς και μέχρι να φτάσω στο Μοναστηράκι έχω χάσει από τις τσέπες μου όλα μου τα γράμματα.
Η Αθήνα κάθε μέρα χάνει κάποιο μέλος του σώματος της.
Δεν το προσέξατε,έτσι;;;η μήπως κάθε φορά που μας πονά κάτι στο σώμα μας θυμόμαστε;;;
Το φως της Αθήνας-ξέρω πως θα στεναχωρήσω τους εραστές της-κάθε μέρα θαμπώνει.
Σωροί τραυμάτων και φαντασμάτων εκλιπαρούν να τους ακουμπήσεις η να τους δώσεις..φωτιά.
Μνημεία,κουβέρτες,πόδια γεμάτα πληγές κάτω από το κάποτε μάρμαρο.
Έμποροι συνθετικών ναρκωτικών πουλάνε χαμόγελο σε στόματα χωρίς δόντια.
Τα χέρια γεμίζουν φουσκάλες και δεν μπορούν ούτε να ζητήσουν ένα ευρώ,πια.
Χάνω κάθε μέρα κάτι από το όνομα μου.
Χρόνια πριν έχανα το δεύτερο φωνήεν.
Σήμερα περπατώ και δεν έχω ούτε ένα Μ να κρεμάσω μια μπουγάδα...
Γέμισε η πόλη φαντάσματα από το μέλλον.
Κάγκελα σκουριάζουν χυδαία κάτω από τον ουρανό.
Συλλαλητήρια,μικροπωλητές,κρίσεις πανικού και αναισθησίας.
Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.
Δεν έχω κατάθλιψη....
Δεν έχω γράμματα...
Κάτι αιώνιες πέτρες κοιτώ...και θέλω να τις κάψω για να μη πονά κανείς...
Ο Μάνος συγχωρέθηκε..μα δεν συγχώρεσε το λιγότερο φως μιας πόλης.


Μαρία Βούλγαρη,Ούτε ένα Μ(2018)

Φώτο:ΙΚΕΤΕΣ χωρίς Μ