Να ταξιδεύεις,να θαυμάζεις και να επιστρέφεις...

Πιο πολύ από τις βόμβες που πέφτουν βροχή στην Ευρώπη φοβάμαι τον φόβο.

Το "μη πηγαίνεις".

Το "θα σκοτωθούμε στο Μετρό".

Φοβάμαι την θρησκεία και τις σημαίες θανάτου.
Μικροί άνθρωποι μουρμουρίζουν πως η Ευρώπη είναι ναρκοπέδιο.

Πως η Ευρώπη είναι τάφος...
Μα εμείς δεν είμαστε η χώρα;;;
Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε κάθε τι διαφορετικό από το χρώμα μας και τον "πολιτισμό" μας;;
Πόσα χρόνια χρειάζονται για να καταλάβουμε πως είμαστε μόνο αριθμοί σε μητρώα;;

Μικροί ασήμαντοι αριθμοί που φοβόμαστε να ταξιδέψουμε γιατί κάποιοι άλλοι ασήμαντοι αριθμοί θα μας σκοτώσουν στο όνομα ενός θνητού θεού.
Έτσι μια μέρα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι.
Και αποφασίζεις να ταξιδέψεις.

Να θαυμάσεις και να επιστρέψεις.

Η κάρτα επιβίβασης γίνεται το συμβόλαιο ζωής!

Η αποσκευή σου είναι η μαρτυρία της ομορφιάς!

Κι αν πεθάνεις επειδή χτύπησαν το Μετρό θα φύγεις σαν ήρωας που επέστρεψε.

Σαν άγιος που μαρτύρησε για ένα παγωτό σε μια λίμνη.
Σαν ιεραπόστολος της βροχής και του δρόμου.
Να ταξιδεύεις,να θαυμάζεις και να επιστρέφεις..
Να αγωνίζεσαι με θύρες εξόδου,να διαδηλώνεις με εισητήρια,να τρέχεις στα πάρκα με όλη σου την αναπνοή,να βάζεις τσιρότα στις σκισμένες κάρτες αποβίβασης.
Να γελάς με τον φόβο.
Από αριθμός να γίνεις λέξη και από λέξη βροχή!
Σου είπα πως στην Ευρώπη η βροχή ξεπλένει τρυφερά το αίμα;;;
Τι περιμένεις λοιπόν;;;


Μαρία Βούλγαρη, Τρυφερά τσιρότα

ΙΚΕΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

(ταξιδωτικός οδηγός σε δυό πρόσωπα)