Τίποτα δεν μάθαμε κι ας παίξαμε με τα μικρά χνουδωτά αρκουδάκια....

Είναι μέρες που στο πεζοδρόμιο κοιμάται ένα τραυματισμένο παιδικό παιχνίδι.
Ένα μικρό αρκουδάκι που κάποτε ησύχαζε σε κάποια μικρά χέρια.
Τώρα..λασπωμένο και τσαλαπατημένο χαμογελά στην άκρη του δρόμου.
Σας φαίνεται μια μικρή θλιβερή εικόνα.
Και δεν σας αδικώ.
Μέρες το προσπερνώ .
Άλλες μέρες πάλι θέλω να το περιθάλψω.
Κάποιες άλλες ώρες νομίζω πως εκείνο, το μόνο που χρειάζεται, είναι η...μνήμη.
Τα παιχνίδια έχουν ανάγκη την μνήμη μας.
Την δικαιοσύνη της θέσης τους.
Να γνωρίζουν τι είναι για όλους μας.
Διευκρινίζουν συνέχεια την χαρά.
Χαρακτηρίζουν χωρίς παύσεις τον χρόνο.
Φωνάζουν την τρυφερότητα.
Δίνουν απλόχερα την ανεμελιά και τις αφηγήσεις.
Συνθλίβονται από λαχτάρα και προσμονή.
Χαλούν από την εμμονική "χρήση"...αδιαμαρτύρητα.
Τα παιχνίδια έχουν ανάγκη την επαφή μας.
Μας δείχνουν τον δρόμο μας.
Συζητούν μαζί μας τις μικρές ώρες της νύχτας ακούραστα.
Εμείς....
Εξαργυρώνουμε την μνήμη σε αθλιότητα.
Την χρήση σε κατάχρηση.
Τσαλακώνουμε και σπάμε.
Τίποτα δεν μάθαμε κι ας παίξαμε με τα μικρά χνουδωτά αρκουδάκια.

Σας γράφω κι ακόμα δεν ξέρω αν το μεσημέρι θα με περιμένει το αρκουδάκι...να το προσπεράσω.
Θα το πατήσω η θα το θυμηθώ;;;
Θα το αγγίξω η θα το σιχαθώ τόσο βρώμικα διάφανο;

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα ξεχάσω και σήμερα..όλα όσα σας γράφω.
Και όλα όσα είχα να σου δώσω.

Μαρία Βούλγαρη,Φροντίδα

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ(2017)