Η σήψη των στιγμών

Υπάρχουν οι πλατείες που γράφουν ιστορίες και όλο και κάποιοι θα τις διαβαίνουν.
Θα νοιώθουν τις εικόνες που κουβαλάνε και όλο κρυφές ματιές θα ρίχνουν.
Θα θυμούνται,θα ξεφεύγουν τα πρόσωπα από το μυαλό και θα περπατάνε μαζί τους εκεί.
Η γυναίκα με την προσμονή του επόμενου ταξιδιού ,τα παιδιά να ζωγραφίζουν και πάντα θα τους τυλίγει η αμηχανία της πρώτης στιγμής.
Της συνείδησης,της γύμνιας απέναντι στη φρίκη.
Και ενώ οι μέρες περνούν και χάνονται..
η ζωή τραβάει τη δική της κατηφόρα..
Οι πλατείες είναι εκεί με αποτυπώματα αμφιθυμίας.
Η Ειδομένη και το Αιγαίο..εκεί.
Φορτωμένα με  φυγές,θυμικά και χαμόγελα χαμένα.
Με παιδιά και ορίζοντες χαμένους,μα και παπούτσια που περπατάνε στην ελπίδα.
Οι πλατείες θα μιλούν και οι ψίθυροι κάποια στιγμή θα γίνουν κραυγές που θα πνίξουν
τη σήψη των στιγμών...

Κάλλια Κοντού