Δυο σειρές μνημόσυνο για τον ποιητή της Κούβας.

Σε είδα σε όνειρο στη μέση ενός ύπνου.
Ξάπλωσες δίπλα μου και μου γύρισες τη σελίδα .
Μου ψιθύρισες νυσταγμένος:

«Δεν είναι το Κόκκινο χρώμα.
Αν το ακολουθήσεις,

να ξέρεις ότι μπορείς να πάρεις μια μεγάλη ανάσα στον βυθό.
Αν το αγαπήσεις,

θα δεις ότι δεν χωράει πουθενά ..παρά μόνο στην έξοδο.
Ξύπνα τώρα!
Η παρέλαση τελείωσε» *

Μαρία,Βούλγαρη,Δυο σειρές μνημόσυνο για τον ποιητή της Κούβας.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ..ΤΡΥΠΙΑΣ ΤΣΕΠΗΣ.

Στις δύσκολες μέρες πάντα η ποίηση είναι μια γερή «ανάσα» η ένα γερό «χαστούκι»… εξαρτάται πάντα από τις ψυχές στις οποίες εισχωρεί το ποίημα.
Δύσκολες μέρες με τρομοκρατία , αγωνία και με μια ελπίδα να είναι κάπου ήσυχη και να μας περιμένει.
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις μοιράζομαι μαζί σας λίγα πράγματα για έναν μεγάλο σύγχρονο Κουβανό ποιητή και πεζογράφο τον Ρεϊνάλντο Αρένας.
Γεννήθηκε το 1943 στο Άκουας Κλάρας και μεγάλωσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Στην εφηβεία του ενώθηκε με τους υπό τον Κάστρο εξεγερμένους Κουβανούς, λίγο πριν ανατρέψουν την δικτατορία του Μπατίστα.
Το 1967 εκδίδει το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Σελεστίνο πριν την αυγή», το μοναδικό από τα έργα του που κυκλοφόρησε στην Κούβα .
Στα χρόνια που ακολουθούν διώκεται και λογοκρίνεται έντονα εξ αιτίας της φήμης του ως «αντεπαναστάτη συγγραφέα» και φυσικά λόγω της ομοφυλοφιλίας του.
Τα έργα του, με την βοήθεια φίλων του εκδίδονται στην Αμερική και στην Ευρώπη.
Έπειτα από διαδοχικές προσπάθειες απόδρασης από την χώρα του ο Αρένας φυλακίστηκε για δύο χρόνια στις άθλιες φυλακές του Κάστρο και της επανάστασης .
Το 1980 καταφέρνει τελικά να εγκαταλείψει την Κούβα, εκμεταλλευόμενος τη μαζική και εξευτελιστική έξοδο των Κουβανών από το λιμάνι του Μάριελ.
Στις Η.Π.Α ζει και αντιμετωπίζει μια διαφορετική υποκρισία.
Έχει ήδη νοσήσει από τον ιό του HIV.
Ασθενής πια στο τελικό στάδιο του AIDS αυτοκτονεί τον χειμώνα του 1990.
Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του «Πριν πέσει η νύχτα» επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά την φήμη του ως μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.
Ο Ρεϊνάλντο κατά την άποψη μου είναι η περίπτωση του «ελεύθερου» ποιητή… του ανθρώπου που δεν «ανήκει» πουθενά ,του ανθρώπου που ονειρεύτηκε , έζησε την επανάσταση και αυτή τον πρόδωσε και τον τραυμάτισε… του ανθρώπου που τα βλέμματα , την βροχή , την θάλασσα ,την πατρίδα και τους «χώρους» που οι άλλοι του όριζαν,τα έκανε λέξεις «τρυφερά πικρές», λέξεις που δεν έχαναν ποτέ τον «ουρανό» τους.
Τα έργα του Ρεϊνάλντο λειτουργούν σαν μια υπενθύμιση… της επανάστασης σε όλα τα επίπεδα… που όταν τελικά έρθει φεύγει μακριά μας γιατί δεν της αξίζουμε..

Έργα του Αρένας δυστυχώς είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να βρεθούν μεταφρασμένα στα Ελληνικά….
Μ.Β.(2011)

The Parade Ends - Reynaldo Arenas
----------------------------------
Passing through the exploding streets,
since the pipes are ready to give out
passing around the buildings, we need to dodge,
since they are falling onto us,
between the hostile faces scrutinizing and sentencing us,
between the closed establishments,
closed markets,
closed movie theaters,
closed parks,
closed cafes.
Exhibiting already dusty signs (justifications) occasionally,
CLOSED FOR REFORMS,
CLOSED FOR REPARATION.
What kind of reparation?
When will this alleged reparation, alleged reform end?
When at least
will it begin?
Closed... closed... closed...
everything closed...
I arrive and open the innumerable locks, run up the improvised stairwell.
There she is waiting for me.
I discover her, remove the canvas and contemplate her dusty and cold
dimensions.
I get rid of the dust and caress her.
With the slightest brushes from my palms, I clean her back, her base, her
sides.
I feel desperate, happy, at her side, before her,
I run my hands over her keys, and rapidly, everything is set in motion.
The ta ta, the jingling, the music starts, little by little, already much
faster,
now, at the greatest velocity.
Walls, trees, streets,
cathedrals, faces and beaches,
cells, mini-cells,
giant cells,
starry night, naked
feet, pine groves, clouds
hundreds, thousands,
a million parrots
piano stools and a vine.
Everything shows up, everything arrives, everyone comes.
The walls expand, the ceiling disappears and, naturally, you float,
you float, float ripped apart, swept along,
elevated,
taken, transported, eternalized,
saved, for the sake of, and
for this miniscule and constant cadence,
for this music,
for this incessant jingling.