Περγαμόντο...

Όλα όσα περιφέρονται γύρω από τούτο το σύμπαν-γλυκό του κουταλιού,συνιστούν...άρωμα ελπίδας!
Φταίει μάλλον το κεφάλι μου που συνεχώς γεμίζει εικόνες-συγχωρέστε με που σας τις πετάω στα μάτια-φταίει η μαμά μου που από το "τίποτα"ξεσήκωνε τα πάντα,ίσως να φταίει το άρωμα και το χρώμα του φρούτου...

Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο και όλα μα όλα είναι κίνηση προς το φως...
Το περγαμόντο είναι ένα "φως"σε μια πόλη που μοιάζει να χάνει τις ιστορίες της.

Οι ασήμαντες λεπτομέρειες είναι κινήσεις στο φως και για να φτάσεις εκεί οφείλεις να "ξύσεις"τις φλούδες σου...να καθαρίσεις και να κοπείς σε κομμάτια χαράς.

Όπως ακριβώς προετοιμάζεις ένα περγαμόντο πριν το βουτήξεις στη ζάχαρη σου.

Η ζωή μας προχωρά και το μόνο που παρατηρώ καθημερινά είναι η απώλεια μιας ακόμα ιστορίας μας.

Η επικοινωνία μας αρχίζει και περιορίζεται σε πλήκτρα και ήχους ηλεκτρονικούς.

Σε κουβέντες με στέβια.

Γίνεται "ανάπηρη",όπως είπε κάποτε κάποιος,ξεχνώντας πως κάποιες φορές στη θέση της αναπηρίας φυτρώνει μια ..καρδιά.

Όλα είναι επιλογές φωτός η λιγότερου φωτός.

Γελάστε...μα εγώ σας το λέω!
Το φως είναι για να μοιράζεται και να τρώγεται με λαίμαργους...παραλήπτες!!!!

Μαρία Βούλγαρη,Περγαμόντο σαν φως