Θυσίες...

Διαβάζω ποίηση..έτη πολλά.
Πρόσφατα έπεσα πάνω σε δυό ποιήματα και ένα απόσπασμα από τις Ουπανισάδες*.

Το πρώτο ποίημα είναι του Τίτου Πατρίκιου από την ποιητική συλλογή  Αντιδικίες.
Μια συλλογή με ξεκάθαρες κατευθύνσεις εντός του και μια από τις πολύ αγαπημένες μου.

"Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.

Δεν είναι που δε θέλω να με βρεις,

δεν είναι που θέλω να σε διώξω.

Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά

πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε,

για να βρεθούμε..."

Απόσπασμα από το ποίημα του ,Εμπόδια

Το δεύτερο ποίημα ήταν του Κύπριου Ποιητή Σταύρου Σταύρου.

"Ο καθένας γράφει την ιστορία του, μόνο που δεν το ξέρει πως γράφει τις λέξεις του πάνω σ' άλλες λέξεις γραμμένες ποιος ξέρει από ποιον και πότε και γιατί ή πού έλαβαν χώρα τα γεγονότα της ζωής του."

 Απόσπασμα από τις Άλλες Νύχτες.


Και στα δυό αυτά αποσπάσματα ,γραμμένα σε άλλους χρόνους,χώρους,χαρτιά...ακολουθούν και οι δυό τους έναν λυγμό..
Τι γράφουμε,τελικά;;;
Και πόσο αναπνέουμε;;;
Υπάρχουμε στις λέξεις μας η επαναλαμβάνουμε μια ακολουθία λυγμών και συνόρων;;;
Αλλάζουμε δέρμα όταν αφήνουμε να πέσει μια λέξη η η λέξη μας εγκαταλείπει θυμωμένη;;;
Οι λέξεις μας γράφονται πάνω σε άλλες λέξεις,σπάνε τα σύνορα,ξαναγυρνούν πίσω σε εμάς,ανατινάζονται και κάποιες φορές λυτρώνουν..μα τις περισσότερες φορές...μαρτυρούν τα όσα εμείς δεν θα ομολογήσουμε ποτέ.
Είναι θεραπεία;;;η μήπως μικρόβιο που μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός και μολύνει αθώους συνειρμούς μας;;;
Μου μοιάζουν όλα αφόρητα και σύνθετα,κάποιες φορές.
Μάταια,θα έλεγα.

Μέχρι που ανακαλύπτω την απόλυτη απλότητα της σιωπής.
Μιας σιωπής που ξεβράζει τρυφερά τις αγωνίες και τα βάσανα όσων ταλαιπωρούνται από τα βαθιά ,άλυτα υπαρξιακά γεγονότα τους.

Σε λίγες σειρές μου δόθηκε και μια τρίτη οδός..
Τόσο παλιά όσο η αναπνοή μας.
Και τόσο καινούργια όσο και οι λέξεις που ακόμα δεν είπαμε.

"Όταν ένας άνθρωπος μιλάει,δεν μπορεί να αναπνέει,αυτή είναι η θυσία της αναπνοής στην ομιλία.
Κι όταν ένας άνθρωπος αναπνέει,δεν μπορεί να μιλάει,αυτή είναι η θυσία της ομιλίας στην αναπνοή.
Αυτές είναι οι δυό ατελείωτες αθάνατες προσφορές του ανθρώπου,είτε είναι ξύπνιος είτε κοιμάται."
Απόσπασμα από τις Ουπανισάδες


Μέχρι λοιπόν να μάθουμε να προσφέρουμε και να θυσιάζουμε...θα μουρμουράμε ποίηση.
Κύκλοι...

*Oι Ουπανισάδες είναι Ινδουιστικά ιερά κείμενα, επεξηγηματικά παραρτήματα των Βεδών.

Μαρία Βούλγαρη,Θυσίες

Έργο της Mirjam Appelhof